Carlijn.assink@gmail.com “Deze week?” Er klinkt een bulderende lach. “Nee mevrouwtje, in september misschien. Had je even wat eerder moeten bellen.” Het was de zesde afwijzing in een uur. Nou zijn afwijzingen nooit leuk, maar deze zijn ook nog eens onhandig. En.. even wat eerder moeten bellen? Ik heb dit chalet nog maar net een maand! Ik plof neer op een omgekeerd bierkrat in de tuin en kijk mistroostig naar mijn nieuwste project. Kom ik voor nog meer van dit soort verrassingen te staan deze week?
De krakkemikkige kozijnen staren terug naar mij. De dubbele laklaag lijkt eerder afgebladderd dan geschuurd, ondanks dat ik daar de hele middag op heb staan zwoegen. Tegen beter weten in heb ik ze ook nog gelakt, maar het eindresultaat is niet mals. Ik probeer het nog te verkopen als een ‘Franse deur met een vintage feeling’, maar mijn vrienden beginnen te lachen. “Nee Carlijn, dit is gewoon lelijk.” Godver.
Je kunt wel stellen dat ik geen planner ben. Not by nature, maar ook omdat ik gewoonweg niet alles wil inplannen. Een paar jaar geleden ben ik daar van de één op de andere dag mee gestopt. Ik wilde niet meer etentjes drie weken vooruit plannen of in januari al weten waar ik in augustus naartoe op vakantie ging. Ik had het gevoel dat mijn leven niet meer van mij was, alles was al in hokjes en moetjes van anderen opgedeeld. Dus, ik zei gewoon ‘nee’. Of: ‘ik zie wel’. Ik hield alles nog wel bij in mijn papieren agenda, maar ik zag per week wel waar ik naartoe ging.
Inmiddels is dat ‘niet plannen’ aardig uit de hand gelopen. Ik werk als freelancer en kan meestal zelf mijn werkdagen bepalen. Ik woon in anti-kraak of tijdelijke huurpanden en plan nauwelijks sociale afspraken. En hoewel me dat veel spontane momenten en leuke ervaringen oplevert en elke week zich vanzelf vult, is het soms ook heel vervelend dat altijd alles in het moment moet gebeuren. Verrassingen komen niet altijd even goed uit.
Soms lijkt het me heerlijk om bepaalde dingen vooraf te weten. Verhuizingen bijvoorbeeld, of een drukke periode, of precies weten wat je gaat verdienen in de maand. Daarom dacht ik, laat ik in elk geval één deel van mijn leven wat meer zekerheid geven: de woonsituatie. Het plan? Een chalet kopen op de Veluwe. Dan heb ik altijd een dak boven mijn hoofd als ik plots mijn huis uit moet, en ik kan het verhuren als ik er zelf niet ben. Win-win situatie, zou je denken. De uitvoering? Ging wat minder strak.
Het geplande plan kwam namelijk tegelijkertijd met het nieuws dat ik mijn huis uit moest. Zodoende zat er opeens flinke haast achter en werd de rustige zoektocht naar een heerlijk boshutje, een gefrustreerde onderneming waarbij ik elke week drie of meer chalets in de buurt van Utrecht moest bezoeken. Van prachtige parken met aangelegde paadjes en weelderige, groene bomen, tot aftandse kampen met blaffende Staffords achter wiebelige hekjes. Ik zag van alles voorbij komen. Elke avond ging ik compleet op in het af-scrollen van vage verhuurwebsites, en berichtjes sturen naar vrienden met de vraag of ze nog wat betaalbaars in de omgeving wisten.
Twee weken voordat ik mijn huis uit moest, was opeens alles raak. Via een vriend vond ik een prachtig (tijdelijk) stulpje in Utrecht Zuilen, twee dagen later tekende ik het koopcontract van het chaletje in Putten. Daarna begon, tussen de deadlines door, het verhuizen en tegelijkertijd het opknappen ’t chalet. Want ja, dat moest ook meteen gebeuren. Dan kon ik het nog verhuren in de zomer. Het opknappen had ik overigens vrij optimistisch ingeschat op een weekje werk. Keurig vrij-gepland.
Inmiddels ben ik een maand verder en cross ik elke week meerdere dagen tussen Utrecht en Putten en alle bouwmarkten daartussen. Ik heb vier keer de verkeerde verf gekocht, twee dagen zonder water gezeten, totdat een loodgieter eindelijk de kraan die ik eraf had gesloopt, er weer op kon zetten. Moest a la minute een complete (uiteraard vintage) inboedel bij elkaar zoeken en de alles moest ook online, anders wisten die huurders mijn hutje natuurlijk niet te vinden. De eerste boekingen zijn al binnen, dus er is ook meteen een harde deadline.
Alleen dat chalet… dat is dus nog niet af. De hele fucking buitenkant moet nog geschilderd worden en inmiddels beginnen andere werkzaamheden uit mijn niet klussende-leven ook weer aan te kloppen. Ik kan niet alles naar voren blijven schuiven. Ik pulk wat verf van mijn handen en besluit uit wanhoop om vanavond maar helemaal niks meer te doen. Soms kan je alleen uit stilstand weer verder komen.
Ik loop de hoek om en bots tegen een man aan met wit t-shirt. Hij stapt net zijn bestelbus uit. “Hallo! Ik ben schilder.” Ik kijk een beetje verward. “Euh, hallo schilder. Ik heb alleen geen schilder besteld.”
“Ik was aan het werk bij de buurman, en hij vertelde dat je nog een schilder zocht. Dus ik dacht, ik rij even langs. Ik kan deze week nog wel beginnen?” Ik kijk hem even ongelovig aan en begin dan te lachen. Verdorie, wat is het leven toch heerlijk, als je elke dag een verrassing krijgt.
Wil je ook in mijn chaletje logeren? Dat kan, klik dan HIER! Inmiddels is het gras groen, staan er planten in de tuin en is de buitenkant blauw geschilderd. Met witte, niet afgebladderde kozijnen. Dank aan schilder Arthur en de buurman.
