Carlijn (30) ging met haar volkswagenbusje Harrie op pad toen de coronamaatregelen dat weer toelieten. Ze is nu zo’n twee maanden onderweg. Met onweer op een berg, een ontmoeting met een van de vorige eigenaren en hier en daar een mankement aan Harrie, was het allesbehalve saai.
Ik stond al een tijdje te trappelen om weer op pad te gaan met mijn campertje. De zon stond hoog aan de hemel en ik had (net als iedereen) twee maanden veel binnen gezeten. Het werd tijd om mijn benen weer te strekken. En in mijn campertje kan ik ook prima afstand houden van de rest van de wereld.
Souvenirs van een vorige eigenaar
De eerste maand trok ik alleen rond. Uit de werksleur en terug in het busleven. Ik ging niet te ver weg, want ik wilde wel terug naar Nederland kunnen mocht dat nodig zijn. Dus ik trok rond in de Belgische Ardennen en de Eifel in Duitsland. Ik was nog geen week onderweg, of er ging al iets mis. Uit het niets brak een stuk plastic onder mijn stuur af!
Ergens in het bijna 40-jarige leven van Harrie, heeft een vorige eigenaar een cruise-controlekastje onder het stuur gemonteerd. Nou ja, gemonteerd… in het plastic geboord. Niet zo slim natuurlijk, want dat oude plastic breekt onmiddellijk. Dat kastje heb ik er vorig jaar al afgehaald, want het werkte ook niet echt. Nu is die barst doorgetrokken en is er dus zelfs een deel vanaf gevallen. Niet zo mooi. Daar moet ik dus nog even een vervangend stuk voor vinden.
Tekst gaat verder onder de foto’s
Mankement twee kwam ook al snel, want de schuifdeur wilde niet meer op slot. Nadat het na een uur pielen nog steeds niet lukte, moest ik toch naar een garage. Gelukkig is in Duitsland op elke straathoek wel een Volkswagenliefhebber te vinden en wilde een garagehouder van klassieke auto’s me wel helpen voor een fooitje. Hij bleek zelf zestien T3-busjes in de schuur te hebben staan, die hij nog wilde verkopen. Daarna ging hij op wereldreis in een omgebouwde camper. Ik zal hem eens mailen of hij misschien nog een stuk dashboard voor me heeft.
Buitenleven
De rest van die maand heb ik heerlijk genoten van het buitenleven, op een boerderij gewerkt en vanuit de bus verhalen gemaakt. De afgelopen twee weken reisden drie vriendinnen mee met nog een camper en had ik ook écht vakantie. Laptop weg en lekker bergwandelingen maken en in bosmeertjes zwemmen in de Franse Vogezen.
Op één van deze mooie plekken stonden we vrij hoog, namelijk op zo’n 1250 meter. We hadden een geweldig uitzicht, vierden de verjaardag van een van de meiden en dachten heerlijk te gaan slapen.
Totdat we om 5 uur in de ochtend opeens met gedonder en keiharde regen wakker werden. Ik was meteen alert, want er is niets gevaarlijker dan met onweer op een berg staan. Kooi van Faraday of niet, ik wilde daar liever niet blijven. De andere meiden waren ook wakker. Wat is veiliger? Hier afwachten of naar beneden rijden? We besloten voor de laatste optie te gaan.
Voorzichtig rolden we in de eerste versnelling de berg af, het dorp in. Onderweg zagen we nog meer kampeerders tussen de buien door naar beneden lopen. Goede keuze gemaakt dus. Beneden hebben we nog maar een paar uurtjes slaap gepakt.
Harrie herkend
Diezelfde dag liepen er een man en een vrouw naar me toe. Mensen willen wel vaker even de bus bekijken, maar zij hadden een andere vraag. “Zeg, heb je deze bus misschien van mijn zus gekocht?”, vroeg de vrouw. “Ik weet niet wie jouw zus is, maar dat zou best kunnen”, antwoordde ik. En ja hoor, het klopte. Haar zus had de bus weer van haar overgekocht. Ze had er zelf vijf jaar in gereden.
Ze was helemaal blij dat Harrie nog steeds up and running is. “Heb je er veel reizen mee gemaakt?” Met gepaste trots kon ik haar vertellen over alle reizen én dat haar oude bus op de voorkant van een heuse reisgids van NKC staat. En dat had ik zelf ook niet kunnen bedenken, toen ik deze blauwe vriend drie jaar geleden kocht.
Wil je Carlijn volgen met haar busavonturen? Volg haar dan op instagram: @carlitsjen
