Carlijn Assink is net 29 jaar geworden en duikt een nieuw avontuur in. Ze wil namelijk onderzoeken of ze in een camper kan leven. En niet zomaar een camper. Nee, het is er eentje die om de haverklap een mankement heeft. Maar goed, dat maakt het extra avontuurlijk. Haar camper is een T3 genaamd Harrie.
Voor mij ligt een groot meer te schitteren. Links naast mij staat m’n blauwe Volkswagen-camper en rechts naast mij staan wat wilde paarden op een eilandje in het meer. De zon zakt langzaam onder terwijl ik dit idyllische scenario probeer te vangen in woorden.
Alles opgezegd
In m’n uppie ga ik, eerst voor twee maanden, Europa door met mijn blauwe T3’tje uit 1981. Huur opgezegd, werk (freelance journalist) neem ik mee en gewoon gaan. In de winter kom ik weer even terug, als het in het zuiden ook koud wordt, om in het voorjaar weer op pad te gaan. Nu, na bijna een week, moet ik wel zeggen: het is even wennen.
Pechvogel
Op dag twee had ik al pech. De motor stotterde als een gek en de uitlaat leek wel een knalpijp. Dat kwam doordat ik, vlak voordat ik wegging, iemand nog aan de motor had laten sleutelen. Dat was geen goed plan geweest. En daar stond ik dan, net over de grens in België, m’n vader te bellen. Terwijl iedereen me net allemaal schouderklopjes zat te geven over hoe stoer en zelfstandig ik wel niet was. Tot aan de grens blijkbaar. De dichtstbijzijnde garage kon er de volgende dag naar kijken. Gelukkig was het een monteur met kennis van zaken, want hij was T3-fan. Hij had er zelfs één aan de muur gebouwd als bar. Leuk ideetje voor thuis misschien?
 |
 |
 |
 |
Tijdens nacht vier werd ik in de Ardennen verrast door een gigantische onweersbui, waarvan ik echt even in paniek raakte. Was ik wel veilig in de camper? In alle stress trok ik mijn schoenen aan (ik las namelijk dat dat moest) en ben voor in de cabine gaan zitten. Gelukkig sloeg de bliksem niet in, maar slapen lukte niet meer.
Eigenlijk kan ik nu pas, op dag 6, zeggen, dat ik ontspannen ben en echt geniet. Oké, ik had gelukkig wel ingeschat dat ik waarschijnlijk het camperleven (of #vanlife) een beetje had geromantiseerd. De droom om elke avond prachtige plekken met natuurschoon te vinden en daar toffe, gelijkgestemde mensen te ontmoeten is nog niet helemaal uitgekomen. Maar op dit moment bevind ik me wel degelijk in een natuurparadijsje in Lachaussee, Frankrijk. Domain de Vieux Moulin heet het hier, gevonden via Campercontact. Gratis, met wc en een klein beetje wifi en lieve andere kampeerders. Hier houd ik het wel even uit.
#Vanlife
Oké, even terug. Het moment dat ik had besloten om dit te gaan doen was vorig jaar september, toen ik een vrouw op een festival in Griekenland had ontmoet. Zij leefde al vijf jaar, samen met haar schattige zoontje, in een zelf omgebouwde Mercedes-camper. Ik wist dat ik graag weer meer wilde zwerven, maar had nog geen idee hoe. Door haar zag ik dat dat ook op deze manier kon.
Daarbij was ik al een tijdje bezig met uitvinden hoe ik op een andere manier kon leven. Ik heb er zelfs twee documentaires over gemaakt met mijn buurman. We volgden mensen die in Nederland alternatief en duurzaam leven. Dat gaf inspiratie, want ook ik zag het niet zitten om heel veel te werken om te kunnen wonen (via www.goedgebuurt.com kan je op Vimeo de documentaires zien).
Niet dat ik werken niet leuk vind of niet op een leuke plek woonde. Ik had een fijn appartement in Utrecht, samen met een goede vriendin. En ik hoefde niet heel veel te werken om rond te komen, een luxepositie dus. Maar ik miste dat beetje extra. Ik dacht steeds vaker, wat ben ik nou eigenlijk aan het doen? Een beetje wonen en werken.
Huisje op wielen
Dus ik nam het besluit om weer op pad te gaan. Maar nu niet met het vliegtuig en een backpack naar een ver land, maar met een huisje op wielen Europa in. Zodat ik onderweg verhalen kan maken, mensen kan ontmoeten en hopelijk veel kan leren. Zodat ik straks hopelijk meer kan dan alleen met een computer werken.
