Carlijn.assink@gmail.com Het is even geleden dat ik heb geblogd. Weinig te melden? Ik denk het. Mijn leven gaat door zoals elk leven dat doet. Ik werk, ik ontspan, ik ga op reis en kom weer terug. De afgelopen jaren is mijn leven aardig versplinterd geraakt. Veel verhuizingen (Het anti-kraak leven verdient een eigen blog) en veel verschillende opdrachten (ik verschoof van schrijfwerk, naar de journalistieke redactie, naar de tv-redactie, en weer terug naar mijn eigen toetsenbord).
Daarnaast bak ik mijn eigen brood, werk ik in de lokale bieb, geef ik yogales, verhuur ik een huisje in het bos, wil ik dit jaar tien kilometer kunnen hardlopen en een pony redden van de eenzaamheid, en probeer ik een uit de hand gelopen kringloophobby en druk sociaal leven te onderhouden. Dat ‘ontspan’ in het rijtje hierboven is dus een beetje een hoax, zoals ze dat in mediataal zeggen. Een nepbericht. Fake news.
Dat is me al een keer fataal geworden, dus ik neem soms bewust een dag vrij van mijn eigen leven. Soms onder dwang van mijn vriend, die gek wordt van het aantal keren dat ik hem wakker maak s’nachts. Hoe drukker het is, hoe meer ik praat in mijn slaap. Als ik al slaap.
Met de D
Ik kijk dan ook al een tijdje uit naar ‘De Droom’, met een dikke D. In de droom komt alles samen. Dan heb ik genoeg geld om een huisje te kopen op een groot stuk grond, waar ik al het bovenstaande (en nog een beetje meer) kan uitvoeren op één plek. Er is ruimte voor een paar camperplaatsen in de natuur, een kleine vintagewinkel en een yogaruimte met prachtige lichtinval en een fijn schrijfkantoor. Er is een goedlopend online kanaal waarop ik alle dagen intens mooie video’s post van de voortgang van het opknappen van de tuin, want tegen die tijd ben ik ook tuinarchitect. Video’s maken kan ik al, dus daar draai ik mijn hand natuurlijk niet voor om. Ik eet uit de moestuin, hou kippen, geiten en bak brood, verwelkom mensen in de airbnb, knap ondertussen de boerderij op en de pony is er dolgelukkig met een soortgenoot. Die tien kilometer? Die ren ik elke avond, net na de yogales. Top.
Snoozing my life away
Ik staar me al best lang blind op de droom. Ik praat al twee jaar tegen mijn vriend over het realiseren van de droom, met of zonder hem. In binnen- of indien nodig, buitenland. Ik droom over de droom. Ik druk op snooze in de ochtend om nog even na te dromen over hoe mooi het allemaal gaat zijn. En eenmaal uit bed loop ik met mijn hoofd in de wolken, zonder te zien waar ik loop. Met alle gevolgen van dien. Ik was af zonder de afwas te zien, ik kom op bestemmingen zonder te weten welke route ik heb gefietst, ik maak werkplanningen zonder de al gemaakte afspraken in de gaten te houden, ik leg dingen weg zonder te zien waar, ik pak spullen op zonder ze goed vast te pakken. Kortom: vieze borden, dubbele afspraken, alles kwijt, veel blauwe plekken en stress. De droom regeert.
Moment
Het duurde tot deze winter voor ik doorhad dat ik mezelf voor de gek hield, zo smachtend naar alles wat niet is. Niet de droom, maar de hoax regeerde. En alles wat ik deed leed daaronder. Weinig had mijn volle aandacht, en alles ging ‘zo snel voorbij’. Ik was zo gefocust op het bouwen van de toekomst, dat ik het huidige moment vergat. Ik wil niet alleen maar de droom annex hoax achterna rennen, en alle momenten ertussen missen. Een moment is maar zo kort. Ik wil lachen om die vrouw in de supermarkt die stiekem danst op de muziek. Ik wil in het bos lopen na de regen, wijn drinken met vriendinnen die nu op 3 km afstand wonen en te veel courgettes eten uit mijn overwoekerde, eetbare tuin. Ik wil genieten van de lage kosten van dit kleine antikraakhuis en de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil, zonder al die dieren of kinderen.
Ik wil mijn energie geven aan nieuwe dingen leren en lol hebben met alles wat ik nú al doe. En als dat 17 verschillende opdrachten, zuurdesembrood bakken en een eenzame pony redden zijn, so be it. Zolang ik de ontspanning maar geen hoax laat zijn.
En die rooskleurige toekomst? Die komt wel zodra de kans zich aandient. Ik ben nog nooit ergens gekomen, door er zoveel aan te denken. Wel door niet bang te zijn om op het juiste moment ‘ja’ te zeggen.
