Carlijn.assink@gmail.com Ik heb sinds kort een werkstudio in Utrecht. Anti-kraak, uiteraard. Veel ramen, omringd door bomen, fijne sfeer. Perfect voor yogalessen! Dus die ben ik dan ook maar gaan opzetten. Vanaf 9 december geef ik Yin yoga en Hatha yoga aan de Spoordijk 17 te Utrecht.
Ik kan me nog herinneren dat ik vroeger al meeging met de yogales van mijn moeder. In een zaaltje in Hengevelde deed ze elke week met een clubje vrouwen wat yogaoefeningen. Ik was toen nog een klein ettertje van een jaar of 8, en ik zat meer te spelen dan echt mee te doen. Achteraf denk ik dat het nog best vooruitstrevend was, want dit is alweer dik 25 jaar geleden. Yoga was toen nog niet heel mainstream, zeker niet in Twente.
Teacher training
Maar het zaadje was geplant. Yoga bleef, af en aan, aanwezig in mijn leven. Tijdens de coronajaren werd mijn thuisbeoefening wat intensiever en besloot ik een teacher training te volgen. Om mijn eigen kennis te verdiepen, maar ook omdat ik graag iets wilde kunnen doen qua werkzaamheden, wat niet achter een computer plaatsvond. Ik hou van mijn journalistieke werk, maar de uren achter de computer lopen al snel op. September 2021 heb ik een 200-urige cursus gevolgd en ik ben as we speak een bijscholing Yin Yoga aan het afronden.
Leuk, leuk, leuk
Het afgelopen jaar heb ik een tijdje geprobeerd alles tegelijk te doen. Werken in de journalistiek, tv-programma’s maken, s’avonds yogales geven en overal een beetje wonen, sporten en logeren om mijn vrienden en familie ook nog te zien. Ik wilde niks opgeven, want ja, alles was leuk.
Leuk, leuk, leuk. Rende van Putten, naar Amsterdam, Rotterdam, Twente, Utrecht en weer terug, altijd met een bult spullen op mijn rug. Gaanderweg vielen er steeds meer leuke dingen af. Voetbal? Geen tijd. Zelf yoga doen? Lukte niet. Een dag afspreken met vriendinnen? Druk, druk! Maar god, wat leuk allemaal.
Totdat het dat niet meer was. Mijn lichaam kwam in opstand. Van de ene op de andere dag had ik een soort stress-aanval op mijn werk. Klamme, trillende handen, intense koppijn, bleek gezicht en een klomp spanning in mijn maag. Mijn hoofd wilde veel meer dan mijn lichaam kon bijbenen. Ik draaide overuren. Al die maanden van slecht slapen, weinig rust overdag en ‘volgende maand is het vast minder druk’. Daar betaalde ik nu de prijs voor. En dat terwijl ik nét mijn diploma had om yogales te geven. Als iemand de balans moet hebben, is het wel een yogadocent, toch?
Begrenzer
Maandenlang moest ik bijkomen. Gelukkig lag ik er niet helemaal vanaf en kon ik in de zomer nog wel op reis met mijn bus. Onderweg kon ik stukjes van mezelf weer bij elkaar vegen. Mijn flexibiliteit pikte ik op in Duitsland, mijn rust lag aan een meer in Oostenrijk. Mijn ruggengraat vond ik tijdens een trektocht door de bergen van Slovenië, mijn spanning ebte langzaam weg in een kano in Italië. En in Frankrijk merkte ik dat de flow weer terugkwam. Alleen dat ging niet altijd even makkelijk en zeker niet snel genoeg. Soms was ik chagrijnig en ongeduldig. S’nachts gefrustreerd en verdrietig. Ik heb mijn vriend veel wakker gehouden (sorry nog hé).
En alhoewel het elke week beter gaat, heb ik nog steeds niet de volle energie die ik een half jaar geleden wel had. Het is alsof je in een auto rijdt met een begrenzer erop. Ook al schakel je een tandje op, je gaat niet sneller. Bloedirritant. ‘Nee’ zeggen, weinig sociale interactie, niet elk project aangaan, niet elk idee meteen uitwerken, weinig werken. Ik had niet gedacht dat ik dat zo moeilijk zou vinden. Ik handel het liefste meteen als ik wat nieuws bedenk. Ik maak impulsieve keuzes en vaar op m’n intuïtie. En nu moet ik, voor het eerst in mijn leven, afwegen of iets de energie waard is. Want geef ik het hier uit, haal ik het ergens anders weg.
Zit er maar even mee
Maar tijdens dit alles, vond ik ook mijn liefde voor yoga weer terug. In plaats van alleen de asana’s doen (de oefeningen), leerde ik ook weer naar mezelf te luisteren. In de bewegingen vond ik stilte en focus. Leerde ik signalen van mijn lichaam weer herkennen en accepteren. Kon ik ruimte maken in mijn hoofd. En kreeg ik vooral weer veel zin om les te geven. Maar dan wel op mijn manier, in mijn eigen ruimte met een fijne sfeer en energie. Dus, dat ben ik dan ook maar onmiddellijk gaan doen. Ruimte gevonden, site aangepast, en gaan! Onderweg wel weer een stress-avondje gehad hier en daar, maar ach, ook die mogen er zijn ;).
Of zoals iemand dit jaar tegen me zei: ‘Zit er maar even mee’. Dat ga ik ook tegen jullie zeggen als je in een moeilijke houding zit in de les. Zit er maar even mee, dan wordt het gevoel vanzelf minder heftig.
Kom je een les bij me volgen? Boek ‘m hier!
